W niniejszym raporcie przedstawiono różne sposoby, w jakie archiwa audiowizualne dostosowują się nie tylko po to, aby poradzić sobie z niepewnością spowodowaną pandemią COVID-19, ale także po to, by móc efektywnie funkcjonować w przyszłości. Raport jest wynikiem wspólnej wirtualnej wymiany między członkami Międzynarodowego Stowarzyszenia Archiwów Dźwięku i Archiwów Audiowizualnych (IASA) oraz Międzynarodowej Federacji Archiwów Telewizyjnych (FIAT/ IFTA). Celem inicjatywy było zgromadzenie przy jednym stole profesjonalistów z globalnej społeczności archiwistów i omówienie, w jaki sposób można zidentyfikować i utrzymać wywołane kryzysem pozytywne zmiany, jak dzielić się najlepszymi praktykami i indywidualnymi doświadczeniami oraz wspólnie wymyślić najlepsze rozwiązania na przyszłość.
Autorzy raportu
Maria Drabczyk, Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, Value, Use & Copyright Commission, FIAT/IFTA
Johan Oomen, Niderlandzki Instytut Sound and Vision, Organising Knowledge Committee IASA
Cytowanie: Drabczyk, M, & Oomen, J. (2021, March 25). COVID-19 as a driver for change in audiovisual archives.
Licencja: CC BY-SA 4.0
Publikacja przetłumaczona na język angielski jest podzielona na trzy części: o archiwach, muzyce i filmie. Wieńczy ją teoretyczny tekst prof. Ryszarda W. Kluszczyńskiego, poświęcony wybranym aspektom historii filmu oraz roli, jaką odegrało w niej wykorzystanie materiałów archiwalnych – zarówno w twórczości rosyjskich konstruktywistów, jak i we współczesnej kulturze found footage.
Archiwa
W pierwszym rozdziale Autorzy i Autorki odpowiadają na pytanie, jakie wyzwania stawia przed instytucjami digitalizacja i upowszechnianie zbiorów w Internecie. Zastanawiają się, jak sprostać oczekiwaniom zarówno odbiorców wirtualnych, jak i tych, którzy odwiedzają instytucje w ich siedzibach. Przyglądają się strategiom udostępniania zdigitalizowanych treści oraz dyskutują o prawnych i technologicznych granicach ponownego wykorzystania materiałów, będących własnością instytucji.
Muzyka
W rozdziale poświęconym muzyce mowa jest o tym, jak może i powinna przebiegać współpraca między twórcami a instytucjami kultury, skąd czerpać materiały do artystycznego recyclingu i jak wykorzystywać zbiory znajdujące się w domenie publicznej.
Film
Przedostatnia część książki to próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób archiwalne materiały filmowe i fotograficzne mogą być wykorzystywane przez reżyserów i dokumentalistów. Padają zatem pytania o to, jak materiały archiwalne mogą zmieniać wymowę całych dzieł, jakie nadają im konteksty i znaczenia. Autorki i Autorzy opisali również swoje zmagania z instytucjami zarządzającymi archiwami oraz problemy, jakie wynikają z konieczności przeprowadzenia gruntownej kwerendy.
Publikacja – efekt seminarium audiowizualnego, które odbyło się w FINA w grudniu 2017 roku – jest podzielona na trzy części: o archiwach, muzyce i filmie. Wieńczy ją teoretyczny tekst prof. Ryszarda W. Kluszczyńskiego, poświęcony wybranym aspektom historii filmu oraz roli, jaką odegrało w niej wykorzystanie materiałów archiwalnych – zarówno w twórczości rosyjskich konstruktywistów, jak i we współczesnej kulturze found footage.
Archiwa
W pierwszym rozdziale Autorzy i Autorki odpowiadają na pytanie, jakie wyzwania stawia przed instytucjami digitalizacja i upowszechnianie zbiorów w Internecie. Zastanawiają się, jak sprostać oczekiwaniom zarówno odbiorców wirtualnych, jak i tych, którzy odwiedzają instytucje w ich siedzibach. Przyglądają się strategiom udostępniania zdigitalizowanych treści oraz dyskutują o prawnych i technologicznych granicach ponownego wykorzystania materiałów, będących własnością instytucji.
Muzyka
W rozdziale poświęconym muzyce mowa jest o tym, jak może i powinna przebiegać współpraca między twórcami a instytucjami kultury, skąd czerpać materiały do artystycznego recyclingu i jak wykorzystywać zbiory znajdujące się w domenie publicznej.
Film
Przedostatnia część książki to próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób archiwalne materiały filmowe i fotograficzne mogą być wykorzystywane przez reżyserów i dokumentalistów. Padają zatem pytania o to, jak materiały archiwalne mogą zmieniać wymowę całych dzieł, jakie nadają im konteksty i znaczenia. Autorki i Autorzy opisali również swoje zmagania z instytucjami zarządzającymi archiwami oraz problemy, jakie wynikają z konieczności przeprowadzenia gruntownej kwerendy.
