W tym roku w ramach pokazów dla naszych najmłodszych widzów przypomnimy sylwetki Flipa i Flapa – niesłychanie popularnego amerykańskiego duetu komików. Początkowo każdy z nich występował osobno, dopiero w 1927 roku stworzyli duet i z miejsca podbili publiczność. Wspólnie wystąpili w ponad stu filmach, początkowo niemych, a od 1929 także dźwiękowych. Ich filmy wyświetlane były
na całym świecie, co ciekawe w poszczególnych krajach postacie te nosiły różne imiona: w oryginale nazywali się Laurel i Hardy (od nazwisk wcielających się w nich aktorów), w Polsce mówiono o nich Flip i Flap, w Azji Gruby i Chudy, w Skandynawii Cały i Połówka, w Niemczech Gruby i Głupi itd.
Przygotowaliśmy dwie zwariowane komedie slapstickowe z 1927 roku, a więc z okresu początków wspólnej kariery tego duetu: „Flip i Flap w opałach” oraz „Bitwa stulecia”.
Bitwa stulecia (Battle of the Century)
reż. Clyde Bruckman, USA 1927
Obsada: Stan Laurel, Oliver Hardy i inni
DCP, 18 min. Rekonstrukcja2015 Źródło: Lobster Films
Rzut tortem w twarz – to obok poślignięcia się na skórce od banana jeden
z najpopularniejszych slapstickowych gagów. W „Bitwie stulecia” nie zabraknie
ani jednego, ani drugiego. Podobno podczas realizacji sceny bitwy na ciasta zużyto
aż trzy tysiące prawdziwych placków, dostarczonych przez jedną z nowojorskich cukierni. Scena ta przez długie lata rzeczywiście była bitwą stulecia, ponieważ
w żadnym innym filmie tak wiele osób nie dostało w twarz tortem. Rekord ten został pobity dopiero w 1965 roku podczas realizacji komedii „Wielki wyścig”, na planie której „poleciało” jeszcze więcej ciast. „Bitwa stulecia” jest niedorzecznym, lecz do dziś najzabawniejszym tego typu filmem.
Flip i Flap w opałach (Duck Soup)
reż. Fred Guiol, USA 1927
Obsada: Stan Laurel, Oliver Hardy, Madelaine Hurlock, William Austin, James A. Marcus
i inni
DCP, 21 minut. Rekonstrukcja 2020. Źródło: Lobster Films.
Dwóch trampów, ściganych przez policję za włóczęgostwo, trafia do eleganckiego pałacu – taka sytuacja stwarza nieograniczone możliwości do kolejnych nieporozumień
i piętrzących się tarapatów głównych bohaterów.
Do niedawna film uznany był za zaginiony, jednak odnalazło się kilka niekompletnych kopii. Dużą trudnością był fakt, że były to różne wersje dystrybutorskie, noszące liczne późniejsze zmiany, m.in. plansze w językach obcych, czy dołączoną ścieżkę dźwiękową.
Obecnie prezentujemy kopię zrekonstruowaną cyfrowo przez francuską firmę Lobster Films w latach 2019-2020. Jest to efekt współpracy Lobster Films, British Film Institute, Library of Congress i FINA. W naszych zbiorach znajduje się kopia z planszami w języku polskim. Okazało się, że zawiera ona krótkie fragmenty, które nie zachowały się
w żadnej z innych odnalezionych kopii tego filmu.
Mario Forte – skrzypce
MARIO FORTE to francusko-włoski skrzypek, absolwent Konserwatorium Paryskiego, zdobywca pierwszej nagrody Międzynarodowego Jazzowego Konkursu Skrzypcowego
im. Zbigniewa Seiferta z roku 2018, najbardziej rozpoznawalny ze swojej wszechstronności i swobodnego poruszania się pomiędzy różnymi gatunkami muzycznymi. Mieszkając
w Nowym Jorku współpracował z takimi muzykami jak Mark Feldman, Matt Hollenberg
i wieloma innymi ze sceny muzycznej Johna Zorna jak Richard Bona, Kevin Hays,
Al MacDowell, Anat Cohen, David Gilmore, Samson Schmitt and Clarence PENN. Ciekawe
i zabawne użycie skrzypiec z różnymi elektronicznymi efektami z pewnością spodoba się najmłodszej publiczności.